Marjolein, moeder Anne 17 jaar

April 2015
Na een heel naar half jaar eindelijk een beetje lucht. We zijn bij Kinderbuik&co geweest en gaan heel voorzichtig hopen op betere tijden. Wat was Anne ziek en wat bepaalt dat hoe je leven eruit ziet!
In september 2014 had ze wat last van maagzuur dus onze huisarts gaf haar medicijnen om de productie hiervan te remmen. Eind november kregen we in Alkmaar van De DML kinderarts te horen dat het probleem in haar darmen zit en dat ze andere medicatie nodig heeft. Daarnaast moet ze gaan ‘spoelen’ om haar darmen te resetten. Dit is niet niks maar het helpt. Ze knapt wat op, kan weer naar school en probeert voorzichtig wat te sporten. In de kerstvakantie doet Anne er alles aan om haar achterstanden weg te werken en dat lukt haar. Wij proberen haar te steunen, ook door aan te geven dat het niet erg is als het niet lukt met school. Volgend jaar is die er ook nog wel. Ze zet door.

In januari gaat het steeds slechter, ze valt behoorlijk af, geen energie, misse-lijkheid, boeren, hyperventilatie en ik maak me zorgen (tussendoor een wortel-kanaalbehandeling, net op tijd). Daarnaast gaat het niet goed met mijn moeder. Ze is, door een val van mijn vader, in een verpleegtehuis terecht gekomen en we zien haar achteruit gaan. Ook de andere twee kinderen hebben het moeilijk, alle aandacht gaat eigenlijk naar Anne, oma en op ons werk spelen ook wat zaken die het niet makkelijker maken. Ondertussen gaat het met Anne hard minder, on-danks nog 3! spoelingen is er geen verbetering, in tegendeel zelfs. De dokter geeft aan dat ze misschien wel elke week moet spoelen. Dan zegt ze over de telefoon dat Anne misschien wel een stoma nodig heeft of een pacemaker in haar darmen. STOP!
Nu ik het opschrijf voel ik weer het verdriet en de pijn van dat moment. Het was genoeg zo.
Dat weekend ben ik op zoek gegaan naar alternatieven. Mijn dochter, die nooit iets mankeerde, kan ook anders beter worden! Zij wil dat en ik ook. In de boe-kenwinkel ben ik op zoek naar het boek: De mooie voedselmachine. Ik kan het niet vinden maar ik vind wel iets anders: Kinderbuik door dr. Judith Deckers. Ik neem het mee en kijk/lees het door. Dit voelt goed. We nemen contact op en al aan het eind van de week kunnen we komen.

Augustus 2015

We zijn naar Amerika geweest en het was geweldig! Wat heb ik genoten van alles daar. Vooral over de Golden Gate Bridge fietsen heeft wat met mij gedaan, heel speciaal. Mirte is naar de brugklas en geniet, ze houdt van school, heerlijk. Diederic is coach van haar hockeyteam en dat vindt ze erg leuk, hij doet dat heel goed. Ook Koen is prima begonnen in de derde, hij is weer behoorlijk ge-groeid en is nu 1m77. Geweldig zo’n grote zoon. Ik ben coach geworden van zijn korfbalteam (daar is hij in maart mee begonnen) en dat is spannend want zoiets heb ik nog nooit eerder gedaan.
En met Anne gaat het ook beter, dat geeft mij rust. Vorige week niet zo, zo’n eerste schoolweek is heel (in)spannend voor haar en dan rommelt het behoorlijk in haar buik. Maar wat ben ik trots op haar. Haar examen heeft ze gehaald en nu gaat ze naar het MBO, daar is ze positief over ondanks de vermoeidheid en on-zekerheid. Ze doet yoga en met heel veel plezier, het samenwerken met Ma-riette vindt ze erg leuk. Ook let ze goed op wat ze eet en durft ze af en toe te zondigen, het hoeft niet altijd perfect. Marieke heeft haar hierbij geholpen en haar echt een duwtje in de goede richting gegeven, ze eet weer genoeg en haar energieniveau is zoveel beter als je het vergelijkt met een half jaar geleden. Ook de gesprekken met Chantal helpen, dat merk je door de opmerkingen en uitspraken die Anne doet. We hebben weer plezier met elkaar en er is meer openheid. Anne wil wel op dansles en gitaar leren spelen. Nieuwe dingen leren dus. Het gevoel van alles op te moeten lossen en vooral Anne beter te moeten maken is bijna weg. Ook ik heb tijd nodig om alles te verwerken maar ik merk dat het lukt, steeds een stapje verder.

Ik leer om anders naar Anne te kijken en ook anders te reageren, dat is wat zij nodig heeft van mij en daardoor wordt onze band steeds hechter, eigenlijk mooi dat dat kan.
Ik ben zelf geen goede planner en kan vaak niet heel ver vooruit kijken, vraag mij niet hoe ik mezelf zie over 10 jaar want ik kan daar niet zoveel mee. Ik ben wel benieuwd naar de toekomst en geloof ook dat het steeds wat beter met An-ne zal gaan. Ik denk ook dat ik steeds meer kan gaan nadenken over mijn eigen behoeftes en misschien durf ik zelfs wel een andere route te nemen, wie weet….