Ik ben Noah (11) en ik heb Cystic fibrosis (CF) . Ik ben naar Kinderbuik gegaan omdat ik heel veel buikpijn had. Ik wist niet of dit kwam vanwege mijn CF of omdat ik ook vaak gestrest ben omdat ik niet te laat wil komen. Ik heb van Judith geleerd om bij stress rustig tot 10 te tellen en te tegen mezelf zeggen dat het allemaal niet zo erg is. Ik heb nu veel minder vaak buikpijn en als ik buikpijn heb dan is dat meestal omdat ik te weinig medicijnen heb genomen.

Noah heeft net gehoord dat hij volgend jaar als enige van zijn team niet doorgaat in zijn hockeyteam, maar in een lager team. Zijn coach vindt hem namelijk maar een watje (mijn woorden) en als emotioneel niet stabiel genoeg. Hij weegt daarbij niet mee dat Noah het dit jaar heel lastig heeft gehad en niet de Noah zoals wij hem kennen. Wij kunnen het hem niet uitleggen want het is echt een goede speler en zo instabiel is hij nu ook weer niet. De coach zegt ook dat hij sinds Kinderbuik een groei heeft gezien, maar niet genoeg.

Maar als je ziet hoe fantastisch Noah dit oppakt, hoe volwassen en hoe rustig. Hij is heel verdrietig, maar hij wijst niet naar anderen. Hij zegt alleen: “hoe kunnen ze me nu voor zoiets kleins uit het team zetten?”.  Hij is zo stoer, volwassen en rustig. Ik loop veel rond op het veld, maar zo stabiel zie ik ze niet vaak.

Dit had hij echt niet gekund zonder Kinderbuik.

Wat ontzettend mooi en wat zijn we dankbaar.

Groet, Mirjam

Juli, 2019