Verhaal over Govert
Bij ons viel het kwartje pas laat dat onze zoon, middelste van drie, niet fit was. Toch hadden we al twee jaar, maar één vraag bij het consultatiebureau: “Waarom heeft hij zo’n dikke buik? Dat heeft niemand van ons gezin!” Steeds weer kwam dat onbevredigende antwoord dat dat bij peuters/kleuters hoort. Totdat het opeens steeds slechter en slechter met onze zoon ging. Hij viel steeds vaker, werd emotioneler, ging vaker naar het toilet (al viel ons dat pas laat op, omdat hij heel zelfstandig is en er nog 2 kleintjes rondliepen) en kwam ’s nachts steeds uit zijn bed! Pas laat werd hij doorgestuurd naar een arts.
Daar zaten we dan, wachtend op de uitslag na de gastroscopie. Zo juist te horen gekregen: het is de aandoening van coeliakie.
Een heftige boodschap waar we de impact nog niet van konden overzien. Coeliakie, nog nooit van deze aandoening gehoord! Aan de ene kant opgelucht dat het iets is waar je mee kan leven, de andere kant kwamen de vragen langzaam in ons op! Wat houdt dat in? Onze zoon Govert mag nooit meer gluten. Levenslang op dieet, dat passen we gewoon even aan? Dat lukt ons wel. Oke, lacherig over het laten staan van de biertjes later in de kroeg (wij vieren carnaval in Oeteldonk) wordt het zo’n studentje die alleen maar baco’s gaat bestellen!
“En als we dan op een feestje zijn en er koekjes uit gedeeld worden, mag hij er dan eentje?”
“Nee, dan kan en mag niet.”
“En als er op school getrakteerd wordt?” “Nee, ook dat niet?”
“Maar hoe…??” Al deze vragen kwamen als een storm over ons heen. Dr. Judith M Kocken beantwoordde ze kalm en duidelijk en steeds opnieuw “Nee, dat kan allemaal niet meer! Maar, je leert er mee omgaan en je hebt genoeg alternatieven. Let maar op! Door het glutenvrij dieet zul je zien dat je zoontje binnen een paar maanden verbetert. En daarna weer wordt zoals hij is. Zoals hij bedoeld is; met zijn eigen kracht en mét energie en in goede gezondheid. Let maar op, je krijgt je kind terug.”
Okay, dat klonk heftig, maar ook bevrijdend.
Dat is prachtig nieuws dat gaan we doen. Gewoon het dieet volgen en hij is weer gezond.
Ze bood nog aan ons psychisch te begeleiden, hulp bij de nieuwe manier van leven met Coeliakie. De hulp vonden we niet nodig. We volgen het glutenvrij dieet en we komen daar wel uit. De verpleegkundig assistente liep met ons mee naar de wachtkamer en bood ons alle hulp aan van recepten, bakcursussen e.a. Mogelijke vragen betreffende glutenvrij leven. Nu jaren later beseffen we dat we daar misschien toch wat meer mee hadden kunnen doen.
Wij hadden het geluk dat we snel in contact kwamen met een moeder uit de buurt die al jaren glutenvrij kookt voor haar kinderen. Gelukkig hebben we een goede klik samen. Zij maakte de start zoveel makkelijker. Samen recepten, uitwisselen en vooral voor ons veel leren over de onhandigheden van glutenvrij bakken en koken. Én de emotionele impact delen die niet uit te leggen is. Overal vinden we gluten in, tot het irritante toe. De granen in broden en taart logisch, maar ook de bouillonblokjes, sausjes, ijsjes, vitaminetabletten, wascokrijtjes, lijm, medicijnen en noem maar op. En dan nog niet gesproken over de besmettingsgevaren. Dat het zo veel omvattend zou zijn hadden we nooit kunnen voorzien. Een soort obsessie, welke noodzakelijk is voor de gezondheid voor onze zoon. Voor nu en voor de rest van zijn leven! Altijd en overal bedacht zijn dat hij glutenvrij eet, de discipline die ook niet een momentje losgelaten mag en kan worden als er niet anders voorhanden is.
De bezoeken bij Dr. Judith brachten rust in de chaos. Onze wantrouwige aanhankelige zoon (op voeding gebied en dus minimaal 3-5 maal daagse onzekerheid of hij niet ziek en pijn kreeg van wat hij at). Hij vond het fijn naar dokter Judith te gaan, de vele controleprikken voor lief nemend, want hij werd begrepen. Ze snapt hoe hij zich voelt en dat hij best meer mag zeuren en zich niet altijd groot hoeft te houden, dat hij zich niet aanstelt.
dr. Judith: “Maar we gaan je beter maken, let maar op!”
Dat koppie van Goof met grote ogen. Vergeet ik nooit meer
”Met stapjes voel jij je steeds beter.” Ze sprak tegen Govert en niet alleen tegen ons. Onze zoon stond centraal. Hij werd begrepen. Hij mocht meedenken en zijn mening telde. Hoe jong hij ook was/is! Dat zelf mee laten denken heeft zeker mee geholpen. Wat hij in zijn mond stopt. wat hij eet, bepaalt hoe hij zich voelt. Of hij pijn krijgt bij de nachten kan doorslapen zonder pijn en ongemakken en of hij mee kan doen met de andere kinderen.
Daardoor durfden wij als ouders de verantwoordelijkheid over te dragen aan onze zoon van vier. Met alle nodige hulp natuurlijk, maar daardoor kreeg hij zijn zelfvertrouwen terug om te kunnen eten zonder ziek te zijn. Van de dagelijkse glutenvrije boeterhammen met vruchtenhagel (hij durfde niets ander te eten), gingen we terug naar gewoon goed eten. Tot superfood als haring, avocado, mosselen etc. Onze Goof eet met de volwassenen mee, omdat hij zich daar beter bij voelt en er van is gaan genieten. Prachtig proces wat geduld en tijd kostte, maar zoveel gemak brengt als we buiten de deur zijn.
Steeds de bevestigingen dat je op de goede weg zit. De medische uitslagen die vertelde waar hij zat en waar je naar toe kon komen en mogelijkheden om nog weer een stapje verder te kunnen komen in zijn gezondheid. De rust en duidelijkheid. De praktische kleine dingetjes waar je mee zat werden snel getackeld en samen kwam je steeds weer een trapje hoger, naar ons mannetje met energie, levenslust en goede gezondheid.
Niet meer onze Goof waarvan gezegd werd “kijk hem staan daar zo lief met zijn handjes in zijn zakken, kijkend naar zijn vriendjes die aan het rennen zijn!” Weinigen zagen het zieke mannetje met géén energie, constante buikpijn en ongemakken (het breekt je hart keer op keer).
Hij kreeg je tijd, hij was geen nummertje. De afspraken stonden strak gepland, zodat je steeds weer de drie afspraken, de medische controlemetingen, de MDL-kinderarts en diëtiste achter elkaar opvolgde en je niet ook nog onnodig lang in het ziekenhuis hoefde te zijn. De metingen gaven bevestiging dat je op de juiste weg zat of even niet. Je keek er naar uit naar een nog betere score, waardoor je ook op jezelf leert vertrouwen dat je het goed doet samen. We werden een echt team. Het hele gezin werkte er naar toe.
Het ging niet van de een op de andere dag, maar het heeft gewerkt!
Nu twee jaar verder loopt zijn gezondheid goed en naast het sociaal onhandige glutenvrij dieet, leven we weer een normaal leven in goede gezondheid.